داشتم با خود در خلوت، می اندیشیدم. آیا در عصر و زمانی که ما زندگی می کنیم، ایام به کاممان است یا خیر؟

اکنون سال 1393 شمسی، 1436 قمری، و 2014 میلادی است.

واقعیت آن است که در ایام ما هیچ پیامبری زندگی نمی کند. تمام انبیا الهی از دنیا رفته اند.

در ایام ما شریعت انبیا الهی نیز به درستی یا براحتی قابل دسترسی نیست.

از جزییات شریعت نوح (ع) و ابراهیم (ع) اطلاعی در دست نیست. جزییات و بسیاری از کلیات شریعت موسی (ع) و عیسی (ع) به انحراف رفته است. ونیز شریعت محمدی هم مدعی بسیار دارد. اگر چه مذاهب مختلف اسلامی، در مسایل فراوانی اتفاق نظر دارند، اما در هر حال درعصر ما مدعیان مسلمانی وجود دارند که هر کدام تفسیر گوناگون و گاه متضاد پیرامون اسلام دارند. مانند تفکرات وهابیت، حنفی، مالکی، حنبلی، شافعی، زیدیه، اسماعیله و امامیه اثنی عشریه.

در زمان ما قتل و تجاوز در بسیاری از کشورها نهادینه شده و حتی از آن به عنوان سنبل بشریت مدرن یاد می شود. آنچنان که برخی کشورهای غربی به بهانه شعار مقدس مبارزه با تروریسم، در واقع مروج تروریسم هستند.

مدتی قبل عکس هایی در اینترنت دیدم که ترسیم کننده حال و روز زمان ما بود. جسد انسانهای بسیار در یکی از کشورهایی آفریقایی که در اثر گرسنگی، سوء تغذیه و بیماری مرده بودند. تعدادشان خیلی بود. چون اهمیتی برای کسی نداشتند، آنها را، با همان لباس های مندرس که در تنشان بود، به شکل گروهی در گودالی می ریختند.

برخی معتقدند زمان ما زمان پیشرفت و اینترنت و ماهواره و فضا و غیره است. بسیار خوب بیاییم چند واژه به اینترنت بدهیم و نتیجه جست و جو را به نظاره بنشینیم. مانند «آمار تخریب محیط زیست در جهان» - «آمار قتل و تجاوز در جهان» - «آمار گرسنگی در جهان» «آمار جنگ در قرن بیستم» - « آمار بیمارها مانند ایدز و ابولا در جهان»

اگر همین پنج گزینه را در فضای مجازی دنبال کنیم، وضعیت اسف بار انسانی در عصر و زمان ما به دست می آید.

ما در عصر و زمانی زندگی می کنیم که جمعیت کشور ما را مسلمانان تشکیل می دهند، مگر قلیلی!

مسلمانانی که بیش از یک میلیون نفرشان در ایام اربعین حسینی پیاده راه کربلا را درکشور عراق می پیمایند و چندین میلیون دیگر آنان در کشور خودمان عزاداری می کنند. این یعنی عشق به خوبی ها و خوب بودن. اما نمی دانم پس مردمی را که این روزها در شهر می بینم همان مردم هستند یا دیگرانند.

دیروز کسی می گفت، دکتری را دیده است با لباس اتاق عمل که در چارچوب درب اتاق عمل ایستاده بود و به همراهان بیمار می گفت تا مبلغی را برایم واریز نکنید عمل نمی کنم.

چند روز پیش وزیر بهداشت را دیدم؛ در تلویزیون!! می گفت «مردم نباید میوه سیب و خیار را با پوست بخورند.»

این یعنی ما مردم آنقدر بد هستیم که حاضریم برای سود بیشتر به میوه هایمان موادی بزنیم که بیماری زا است!

امروز صبح رفتم نانوایی. نانوا را دیدم که با پاشیدن چند دانه کنجد نامرغوب بر روی نان، نان بی کیفیتش را دو برابر به خلق الله می فروخت. همان نانی را که چند روز پیش دولت آنرا گران کرده بود.

من نمی فهمم این یعنی چه که اعلام می شود برخی شرکتها یا سازمانهای دولتی به دلیل تخلف جریمه شدند؟ مگر دولت ما دولت اسلامی نیست؟ پس چرا بعد از رفتن ستاره های خیبر و فاو و ام الرصاص و شلمچه، برخی دولتی ها باعث دلشوره مردم می شوند. یا باعث آموزش بی دینی به مردم می شوند.

مثال هایی را که از بطن مردم زدم، می توان در سایر اقشار مردم نیز  دید. چرا ما مردم این عصر و زمان چنین صفاتی پیدا کرده ایم. آیا چون سایر مردم جهان هم این چنین مادی گرا شده اند، ما هم می خواهیم بگوییم از دنیا عقب نیستیم؟

آیا چون از عصر انبیا الهی دوریم و تعالیم آنان را فراموش کرده ایم؟ آیا چون امام معصوم زمان خود را نمی بینیم و از جانشینان او یعنی علما تبعیت نمی کنیم؟

آیا چون می بینیم، مدعیان، اعمالی غیر سخن شان انجام می دهند؟

نمی دانم!!

همین مقدار می دانم که اگر چه ما در زمان پیامبران الهی یا در زمان امامان پیشین زندگی نمی کنیم، اما در هر حال در زمان آخرین حجت خدا بر روی زمین، زندگی می کنم. اگر چه او را نمی بینم اما با دینش آشنا هستم. با آنچه او دست دارد و از آنچه او ناخرسند است، آشنا هستم. پس می توانیم خوب زندگی کنیم. می توانیم اگر تمام دنیا هم فاسد شد، ما خوب باشیم.

باشد که حضرت حجت (عج) ببیند، بپسندد و ما را در زمره انسانهای هدایت یافته بنگرد.