عبادت، هدف آفرینش‏ 

خداوند نیازى به عبادت بندگان ندارد و از طاعت آنها سود نمى‏ برد و از معصیت آنها نیز زیان نمى‏ بیند.

 بنابراین، چرا خداوند ما را آفریده و چه هدفى او را به این کار واداشته است؟

قرآن کریم پاسخ‏هاى متفاوتى به این پرسش مى‏ دهد.

1. علّت آفرینش را آگاه ساختن انسان بر علم و قدرت نامحدود و بى‏ زوال خداوند معرفى مى‏ کند، علم و آگاهى بر قدرت الهى زمینه را براى عبادت خداوند فراهم مى‏ سازند.

2. موضوع آزمایش انسان را مطرح مى‏ کند که خداوند مرگ و زندگى را آفرید تا انسان‏ها را از نظر حسن انجام عمل مورد امتحان قرار دهد، مسأله آزمایش و امتحان، زمینه را براى عبادت خداوند فراهم مى‏ سازند.

3. رحمت وسیع الهى و شمول آن را هدف آفرینش انسانها شمرده است. رحمت بى حدّ الهى نیز که خود به عنوان هدف دیگرى معرفى شده : در جاى‏ جاى این سیر تکاملى، آدمى را فراخواهد گرفت و او را مدد خواهد کرد.

4. هدف از خلقت و آفرینش انسان را عبادت و پرستش خداوند، است. قرآن کریم مى‏ فرماید:

«وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْانْسَ الَّا لِیَعْبُدُونِ»« ذاریات( 51)، آیه 56»

جنّ و انس را نیافریدم مگر براى آن‏که مرا عبادت کنند (و از این طریق، تکامل یابند و به من نزدیک شوند)

گرچه در نگاه اوّل چنین به‏ نظر مى‏ رسد که میان آیات فوق، نوعى پراکندگى و اختلاف وجود دارد و هرکدام غرض خاصّى را منشأ آفرینش مى‏ دانند، لیکن با اندکى تأمّل مى‏ توان دریافت که نه‏ تنها تضادّى بین اهداف مزبور وجود ندارد، بلکه از قرار دادن آنها در راستاى یکدیگر، یک سیر منطقى به دست مى‏ آید که مقصود اصلى از آفرینش انسان را به روشنى مى‏ توان دریافت.

به بیان دیگر برخى از اهداف فوق، هدف مقدماتى، برخى هدف متوسط و بعضى هدف نهایى آفرینش هستند.

نتیجه:هدف اصلى: رساندن انسان به کمال بى‏ نهایت است.

قرآن کریم مقصود اصلى از آفرینش انسان را که رسیدن به کمال بى‏ نهایت است، چنین ترسیم مى‏ کند:

«وَ  اَنَّ الى‏ رَبِّکَ الْمُنْتَهى‏» «نجم( 53)، آیه 42»